Küçük Hüsrev Mehmet Feyzi ağabeyin bir fıkrası

(Küçük Hüsrev Mehmed Feyzi'nin bir fıkrasıdır)

بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ وَاِنْ مِنْ شَيْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ

Kıymetdar Üstadım, Efendim!

Çeşm-i im'anımla kıldım Risale-i Nur'a nazar
Yoktur imkân yaza mislin, efrad-ı beşer.

Bu ne elfaz, bu ne mana, bu ne üslûb-u hasen,
Okudukça münceli olmakta, daim bir hüsün.

Bârekâllah ey mukaddes Nur-u Hüda,
Sendedir envâr-ı tevfik-i İlahî, ruşenâ.

Âfitabın nuru zâildir, bu nur eman verir,
Subh-u mahşerde uyûn-u mü'minîne incilâ.

Her harfi şem'a-i feyz-i İlahî, cilveger,
Zevk alır baktıkça insan, bütün eşyadan geçer.

Eyliyor talim-i iman-ı tahkikî cümle âleme,
Kim okur sıdk ile, iner feyz-i Rahman kalbine.

Halleder tılsım-ı kâinatı, her harfi dünyaya değer,
İlm-i nâfi'dir, yazılır ecr-i cezîl, tâ kıyamet bîkeder.

Hasılı, bilcümle meknuzat-ı hikmetperverin,
Her biridir ehline, bir âfitab-ı Hak-nüma.

İlahî bihakkı Esmaike-l Hüsna,
Tâ kıyamet münteşir olsun, uyûn-u ehl-i Hak bulsun cilâ.

Ey müellif-i Risale-i Nur, ger edersin iftihar becâdır,
Gıbta ederse cümle ihvanın sana, çok sezadır.

Çünki eyledin iman-ı tahkika bir memer,
Elde ettin şah-ı eserle zuhr-i yevm-il mefer.

Bilirim değilsin enbiyadan bir nebi (Haşiye),
Lâkin elinde nedir bu nur-u mu'teber?

Feyzi yâ sen etme tatvil-i kelâm,
Eyler elbet ehl-i irfan, arz-ı tahsin-i eser.

Fakir Talebeniz Küçük Hüsrev

Mehmed Feyzi
(Barla Lahikası -378-379)